လူလား၊ ႏုိင္ငံလား၊ အာနန္ေကာ္မရွင္ အျငင္းအခုံ

လူလား၊ ႏုိင္ငံလား၊ အာနန္ေကာ္မရွင္ အျငင္းအခုံ

စာေရးသူ မွတ္မိသေလာက္ ရာစုသစ္ အေျပာင္းအလဲကာလတြင္ လက္ရွိကုလသမဂၢ ပဋိညာဥ္စာတမ္းကို ေခတ္ႏွင့္အညီ ေျပာင္းလဲႏိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကသည္မွာ ႏွစ္ႀကိမ္တိတိရွိပါသည္။ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ႀကီး အႏွစ္ ၅၀ ျပည့္သည့္ ၁၉၉၅ ခုႏွစ္ အေထြေထြညီလာခံႏွင့္ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္က က်င္းပခဲ့ေသာ ေထာင္စုႏွစ္ ညီလာခံတို႔ျဖစ္သည္။ အမွန္စင္စစ္ ကုလသမဂၢ ပဋိညာဥ္စာတမ္းမွာ 'အႏွစ္သံုးဆယ္စစ္ပြဲ' အၿပီး ၁၆၄၈ ခုႏွစ္က ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ '၀က္စေဖးလီးယားစာခ်ဳပ္' (Westphalia Treaty) ကို အေျခခံထားျခင္းျဖစ္သည္။ ဤစာခ်ဳပ္အရ စာခ်ဳပ္၀င္ႏိုင္ငံမ်ားမွ အစိုးရမ်ားသည္ မိမိႏိုင္ငံတြင္ မိမိႀကိဳက္သလို အုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္သည္။ 'အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပိုင္ဆိုင္မႈျပႆနာ' (Sovereign Matter)' ဟု ယူဆခဲ့ၾကသည္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ႀကီးအၿပီး ဖြဲ႕စည္းခဲ့ေသာ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ႀကီး၏ ပဋိညာဥ္ စာတမ္းတြင္လည္း ဤသေဘာကိုပင္ ျပန္လည္အေျခခံခဲ့သည္။

သို႔ႏွင့္တိုင္ ယခုေရာက္ရွိေနေသာ ၂၁ ရာစုမွာ '၀က္စေဖးလီးယား စာခ်ဳပ္' ခ်ဳပ္ဆိုစဥ္ကာလ ၁၇ ရာစုႏွင့္ ဘယ္လိုမွ မတူႏိုင္ေတာ့ပါ။ ထိုစဥ္ က ျမင္းႏွင့္ သတင္းပို႔ရေသာေခတ္ျဖစ္ရာ သူ႔ေခတ္၏ ဆက္သြယ္ေရး တကၡႏိုလိုဂ်ီကို 'သိပ္ေ၀း' (far away)  ဆိုေသာ စကားလံုးျဖင့္ ေဖာ္ျပႏိုင္သည္။ သို႔ႏွင့္အမွ် 'တို႔ဘာမွမသိ' (We know nothing) ဆိုေသာ စကားရပ္က ေနာက္မွလိုက္လာသည္။ ဤသို႔ ဘာမွမသိေသာ အေျခအေန တြင္ အစိုးရတစ္ရပ္အေနႏွင့္ မိမိႏိုင္ငံကို မိမိစိတ္ႀကိဳက္ အုပ္ခ်ဳပ္သည္ ကသာ သဘာ၀က်လိမ့္မည္ဟု သေဘာယူခဲ့ၾကသည္။ သို႔တေစ ၂၁ ရာစု အင္တာနက္ေခတ္တြင္ကား ဤသို႔မဟုတ္ေတာ့ၿပီ။ 'ခ်က္ခ်င္း' (Instant)  ဆိုေသာ ေ၀ါဟာရေရွ႕ေရာက္လာသလို 'တို႔အကုန္သိၿပီ'  (We know everything) ဆိုေသာ စကားရပ္ျဖင့္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ဆိတ္ကြယ္ရာ မရွိျဖစ္လာသည္။ ဤသို႔ေသာ အေျခအေနသစ္ေအာက္တြင္ အစိုးရတစ္ရပ္ အေနႏွင့္ 'အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ' ဆိုသည္ကိုကိုင္ၿပီး မိမိသက္ဆိုင္ရာ လူထုကို ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းေနလွ်င္ ဘယ္လိုတံု႔ျပန္ၾကမည္နည္း။ ကုလ သမဂၢအဖြဲ႕ႀကီးကေကာ ဘယ္လိုသေဘာထားမည္နည္း။ ေတာင္အာဖရိက သမၼတေဟာင္း 'နယ္လဆင္ မင္ဒဲလား' ႏွင့္ ကေနဒါႏိုင္ငံျခားေရး၀န္ႀကီး ေဟာင္း 'လိြဳက္' တို႔က "အမ်ဳိးသားႏိုင္ငံမ်ားလံုၿခံဳေရးမွ လူသားတစ္ရပ္လံုး လံုၿခံဳေရးသို႔ လွည့္ေျပာင္းစဥ္းစားသင့္ၿပီ" ဟု အဆိုျပဳလာရာ ကုလသမဂၢအတြင္း အႀကီးအက်ယ္အျငင္းပြားခဲ့ရသည့္ 'ဒီဘိတ္ႀကီး' ျဖစ္လာေတာ့သည္။

သို႔ျဖစ္လင့္ကစား ႏိုင္ငံအမ်ားစု လက္မခံေသာေၾကာင့္ ကုလသမဂၢ ပဋိညာဥ္စာတမ္းကိုကား မေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေနာက္ဆံုး 'လူသားခ်င္း စာနာမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ ၾကား၀င္စြက္ဖက္မႈ'  (Humanitarian intervention) ဆိုေသာ 'ၾကားအေျဖ' ႏွင့္ပင္ ေက်နပ္လိုက္ရသည္။ အဆိုပါ 'လူသားခ်င္း စာနာမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ ၾကား၀င္စြက္ဖက္မႈ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ လိုက္နာရ မည့္မူေလးခ်က္ကိုလည္း ၀ါရင့္သံတမန္ 'ဟင္နရီကစ္ဆင္းဂ်ား' က တင္ျပခဲ့သည္။ ဤသည္တို႔မွာ

၁။ ႏိုင္ငံတကာမိသားစုအျမင္တြင္ တရားမွ်တသည္ဆိုေသာ ထင္ျမင္ခ်က္မ်ဳိးရွိေစရန္၊
၂။ ေအာင္ျမင္ဖို႔ အလားအလာအျမင့္ဆံုးရွိေစရန္၊
၃။ ပန္းတိုင္ႏွင့္ နည္းလမ္းသဟဇာတျဖစ္ေစရန္ ႏွင့္
၄။ လူသားခ်င္းစာနာမႈအရ ေဆာင္ရြက္ရာတြင္ အခိုင္အမာရွိၿပီးသား အမ်ဳိးသားေရးအက်ဳိးစီးပြားတို႔ျဖင့္ ၀ိေရာဓိမျဖစ္ေစရန္ (တစ္နည္း) ကုလသမဂၢအခြင့္အာဏာႏွင့္သာ ေဆာင္ရြက္ရန္တို႔ျဖစ္သည္။

ဤတြင္ ကုလပဋိညာဥ္စာတမ္းကို ျပင္ဆင္ရန္ အဓိကအဆိုျပဳခဲ့ ၾကေသာ အေနာက္ႏိုင္ငံမ်ားက နံပါတ္ေလးအခ်က္ကို မေက်နပ္ခဲ့ၾကရာမွ ကိုဆိုဗိုအေရးအခင္းတြင္ ကုလသမဂၢကိုေက်ာ္ၿပီး 'ေနတိုး' အဖြဲ႕ျဖင့္ ၾကား၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကသည္။ ဒုတိယပင္လယ္ေကြ႕စစ္ပြဲ (အီရတ္စစ္ပြဲ) တြင္မူ 'အေမရိကအေနႏွင့္ ကုလသမဂၢအပါအ၀င္ မည္သည့္ႏိုင္ငံတကာ အဖြဲ႕အစည္း၏ တုပ္ေႏွာင္မႈမွမခံ' ဟုဆိုကာ တစ္ကိုယ္ေတာ္က်ိတ္ခဲ့ဖူး သည္။ ဤေနရာတြင္ အဓိကေျပာလိုသည္မွာ ကုလသမဂၢအဖြဲ႕ႀကီးသည္ ပင္လွ်င္ 'ႏိုင္ငံမ်ား၏ လံုၿခံဳေရး' ႏွင့္ 'လူသားထုလံုၿခံဳေရး' ကို ဘယ္ဘက္ မွ တစ္ဖက္သတ္မလိုက္ဘဲ မွ်မွ်တတ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ဖူးသည့္ သာဓကကို တင္ျပလိုရင္းျဖစ္သည္။ ဤသည္ပင္ ရခိုင္ျပည္နယ္အေရးအပါအ၀င္ ကမၻာေပၚရွိ ျပႆနာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားႏွင့္ ဆက္စပ္ေနေသာ ေနာက္ခံ သမိုင္းအခင္းအက်င္းျဖစ္ပါသည္။

အာနန္ေကာ္မရွင္ လို - မလို

တကယ္ေတာ့ ယခုတစ္ပတ္ The Voice အတြက္ စာေရးသူ ေရးေနသည္မွာ '၂၁ ရာစုပင္လံုအေၾကာင္း' ျဖစ္သည္။ ဤေဆာင္းပါးေရး ေနရင္းမွပင္ တီဗီဖြင့္လိုက္ရာ 'ရခိုင္ျပည္နယ္ဆိုင္ရာ အႀကံေပးေကာ္မရွင္' (အာနန္ေကာ္မရွင္) ႏွင့္ပတ္သက္ေသာ အေရးႀကီးအဆို ေဆြးေႏြးပြဲႏွင့္ တိုးေန၍ စိတ္၀င္စားသြားသည္။ အထက္ပါအဆိုကို လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စား လွယ္ ၃၄ ဦးေဆြးေႏြးခဲ့ၾကရာ အခ်ဳိ႕ေသာေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားတြင္ 'လူသား ခ်င္းစာနာမႈႏွင့္ယွဥ္ေသာ ၾကား၀င္စြက္ဖက္မႈ' အေၾကာင္းပါသြားသည္။ လက္ရွိရခိုင္ျပည္နယ္အေရးႏွင့္ ဆက္စပ္စဥ္းစားႏိုင္ေစရန္ ကုလသမဂၢ အဖြဲ႕ႀကီးအတြင္း ႀကံဳခဲ့ရေသာ 'ဒီဘိတ္' မ်ားကို ေနာက္ခံကားသေဘာ စတင္ 'ခင္းျပ' လိုက္သည္။ ၿပီးမွ ရခိုင္ျပည္နယ္အေရးႏွင့္ ပတ္သက္ေသာ စာေရးသူ စဥ္းစားမိသည္မ်ားကို ေဖာ္ျပသြားဖို႔ ရည္ရြယ္ထားသည္။

ေျပာၾကစတမ္းဆိုလွ်င္ ရခိုင္ျပည္နယ္အေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ယခင္ ဦးသိန္းစိန္အစိုးရလက္ထက္ကတည္းက စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ ဖြဲ႕စည္းေပးခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ အဆိုပါေကာ္မရွင္၏ ေတြ႕ရွိခ်က္အစီရင္ခံစာကို လည္း ထုတ္ျပန္ေၾကညာခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ စာေရးသူအျမင္ကိုေျပာရလွ်င္ ဆိုခဲ့ပါ အစီရင္ခံစာမွာ ျပည့္စံုေကာင္းမြန္သည္ဟုလည္း ထင္သည္။ သို႔တိုင္ လက္ေတြ႕အေကာင္အထည္မေဖာ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အဓိကအဟန္႔အတား ျဖစ္ရသည္မွာ ႏိုင္ငံတကာ၏ ေထာက္ခံစာနာမႈမရခဲ့ေသာေၾကာင့္ဟု ျမင္သည္။ သို႔အတြက္ လက္ရွိအစိုးရ၏ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္က ေပ်ာက္ဆံုးေနေသာ ႏိုင္ငံတကာေထာက္ခံမႈ ျပန္လည္ရရွိေစရန္ ကိုဖီ အာနန္လို ကမၻာသိပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးကို ဥကၠ႒တင္၍ ေကာ္မရွင္သစ္ဖြဲ႕ေစခဲ့ သည္ဟု စဥ္းစားမိပါသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္အေပၚ ယံုၾကည္ အားကိုးစိတ္၊ မစၥတာကိုဖီအာနန္အေပၚ ေလးစားေမွ်ာ္လင့္စိတ္တို႔ေၾကာင့္ ဘက္စံုေထာင့္စံု မစဥ္းစားဘဲ ခပ္လြယ္လြယ္ေကာက္ခ်က္ခ်မိသည္ကို ေတာ့ ၀န္ခံရပါလိမ့္မည္။

သို႔တေစ ရခိုင္အမ်ဳိးသားပါတီမွ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္သူငယ္ခ်င္း ဆီဖုန္းဆက္ေမးျမန္းေတာ့မွ သူ႔အျမင္ကို ၾကားရသည္။ ဆက္စပ္စဥ္းစားစရာ ေတြလည္း မနည္းမေနာရလာပါသည္။ အာနန္ေကာ္မရွင္ႏွင့္ပတ္သက္၍ သူငယ္ခ်င္းက ယခုလိုဆိုသည္။ ''ကြၽန္ေတာ္ စိုးရိမ္တာက အဲဒီကိုဖီအာနန္ပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားသိတဲ့အတိုင္း သူက ကုလသမဂၢအတြင္းေရးမွဴးခ်ဳပ္ေဟာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးႏိုဘယ္လ္ဆုရွင္။  ခုခ်ိန္မွာ သူ႔သေဘာထား ဘယ္လို ရွိမယ္ဆိုတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုမွ ႀကိဳမသိႏိုင္ဘူး။ တကယ္လို႔သာ သူက ႐ိုဟင္ဂ်ာရွိတယ္ဆိုတဲ့ဘက္က ရပ္ခံလိုက္ရင္သြားၿပီ။ သူ႔အျမင္ဟာ ႏိုင္ငံတကာမိသားစုအျမင္ျဖစ္လာမွာပဲ။ ႏိုင္ငံတကာမ်က္ႏွာစာမွာေတာ့  ကြၽန္ေတာ္တို႔႐ံႈးၿပီ။ ကြၽန္ေတာ္အဓိကစိုးရိမ္တာ ဒါပဲဗ် ...။'' သူ႔စကားတြင္ စဥ္းစားစရာေတြ အျပည့္ရွိလိမ့္မည္ဟုထင္သည္။

အားလံုးသိၾကသည့္အတိုင္း ႏိုင္ငံတကာမီဒီယာေလာကတြင္  ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ အပိတ္ဆို႔ခံထားရတာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာ မီဒီယာသမားေတြ ဘယ္လိုမွမထိုးေဖာက္ႏိုင္ေသးပါ။ ႏိုင္ငံတကာမီဒီယာမွ ေပးေသာအသိတြင္ ႐ိုဟင္ဂ်ာမွာ အခိုင္အမာရွိေနပါလိမ့္မည္။ ထို႔ထက္ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာ ပညာေရးေနာက္က်ခဲ့ရေသာ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာပညာရွင္မ်ားအေနႏွင့္လည္း ႏိုင္ငံတကာပညာေရးေလာကတြင္ အာေဘာ္ဖန္တီးႏိုင္စြမ္း အားနည္းေနဆဲဟုထင္ပါသည္။ အေနာက္တိုင္း တကၠသိုလ္ႀကီးမ်ားတြင္ ပညာသင္ၾကားခြင့္ရခဲ့ေသာ ျမန္မာစစ္စစ္ ပညာရွင္ မ်ားကိုယ္တိုင္ကပင္ '႐ိုဟင္ဂ်ာအမွန္ရွိသည္' ဆိုေသာ စာသိကို စြဲလန္း ေနရာ ကိုဖီအာနန္ ဘယ္လိုသေဘာထားမည္ကို မွန္းဆဖို႔ခက္လွပါသည္။ ေကာ္မရွင္ဥကၠ႒ ကိုဖီအာနန္အေနႏွင့္ ေခတ္မီ 'နည္းနာေဗဒ' (Methodology)  မ်ားကို အသံုးျပဳပါလိမ့္မည္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ အဆိုပါနည္းနာမ်ားျဖင့္ ရခိုင္လူထု၏ ရင္ထဲအသည္းထဲမွ ခံစားမႈမ်ားကို အရင္းအတိုင္း ဘာသာျပန္ႏိုင္ပါမည္ေလာ။ ထို႔ထက္ ျမန္မာတိုင္းရင္းသားအမ်ားစုအေန ႏွင့္ ဆာေဗးယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ မနီးလွေသးသည္ကိုလည္း ထည့္သြင္းတြက္ခ်က္ ဖို႔ လိုပါလိမ့္မည္။

ႏိုင္ငံေရး၊ ဥပေဒေရး၊ ဆက္စပ္ေတြးစရာမ်ား

သူငယ္ခ်င္းက သူ႔ရင္ထဲတြင္ ႀကိတ္မွိတ္ၿမိဳသိပ္ထားရဟန္တူေသာ ခံစားမႈေတြကို တယ္လီဖုန္းမွတစ္ဆင့္ ဆက္လက္သြန္ခ်ေနသည္။
''ကြၽန္ေတာ္တို႔က ႏိုင္ငံေတာ္အတိုင္ပင္ခံ ပုဂၢိဳလ္နဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီးေတြ႕ၿပီး ကြၽန္ေတာ္တို႔မွာရွိေနတဲ့ စိုးရိမ္စိတ္ေတြကို ေျပာျပခ်င္တယ္။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ရခိုင္လူထုရဲ႕ ခံစားမႈေတြကို ဖြင့္ျပခ်င္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ ေတြ႕ခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ ဒီလိုျဖစ္တာ အခုမွမဟုတ္ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္တို႔ပါတီက တစ္ေယာက္ ကို အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ဒုဥကၠ႒ခန္႔တုန္းကလည္း ကြၽန္ေတာ္တို႔ပါတီကို တရား၀င္အသိေပးတိုင္ပင္တာမ်ဳိး မရွိဘူး။ ရခိုင္ျပည္နယ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ခန္႔ တုန္းကလည္း ဒီအတိုင္းပဲ။ အခုလည္း ေကာ္မရွင္ကိစၥ ကြၽန္ေတာ္တို႔နဲ႔ ဘာမွမတိုင္ပင္ဘူးဗ်ာ။ ကြၽန္ေတာ္တို႔က ေနရာအတြက္ေျပာေနတာ မဟုတ္ဘူး။ ညႇိညႇိႏိႈင္းႏိႈင္း၊ တိုင္တိုင္ပင္ပင္ သြားခ်င္တာပါ...။'' စာေရးသူ အေနႏွင့္မူ လက္ပံေတာင္းကိစၥ အရွိန္တက္စဥ္က ေျပာဆိုခဲ့ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္  အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္၏စကားကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္ေနမိသည္။ ''ဒီမိုကေရစီဆိုတာ မတူတဲ့အျမင္ေတြ၊ အခ်င္းခ်င္းညႇိၾကရမွာပဲ။ အျပန္အလွန္ အေလွ်ာ့ေပးေစ့စပ္ရမွာပဲ ...''

မည္သို႔ပင္ဆိုေစ ရခိုင္အမ်ဳိးသားပါတီမွ တင္သြင္းေသာ အေရးႀကီး အဆိုကား ေထာက္ခံမဲ ၁၄၈ မဲ၊ ကန္႔ကြက္မဲ ၂၅၀ မဲ၊ ၾကားေန တစ္မဲျဖင့္ ႐ံႈးနိမ့္သြားပါၿပီ။ ပါ၀င္ေဆြးေႏြးၾကသူ ၃၄ ဦးရွိသည့္အနက္ NLD မွ ၂၂ ဦး၊ UPSD မွ ငါးဦး၊ ရခိုင္အမ်ဳိးသားပါတီ (ANP) မွ သံုးဦး၊ တပ္မေတာ္မွ ေလးဦး ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကသည္ဟု သိရသည္။ မဲအရဆိုလွ်င္ NLD အႏိုင္ရၿပီး ANP ႐ံႈးပါသည္။ စာေရးသူအျမင္အရေတာ့ ႏွစ္ဖက္လံုး႐ံႈးသည္။ မၿပီး ျပတ္ေသးေသာ ဒီမိုကေရစီေရးအတြက္ မိတ္ေဆြအခ်င္းခ်င္း မဲခြဲဆံုးျဖတ္ ရသည္မွာ မျဖစ္သင့္ မျဖစ္ထိုက္ဟုထင္သည္။ ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံေရးတြင္ မလႊဲမေရွာင္သာ ႀကံဳေတြ႕ရေသာ 'ပြတ္တိုက္မႈ' ဆိုသည့္စကားလံုးလွလွ ေလးျဖင့္ပင္ ေျဖလို႔မရခ်င္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးတြင္ ကြဲၾကၿပီဆိုမွေတာ့ အျပတ္ေခ်မႈန္းၾကသည့္ အစဥ္အလာရွိသည္။ အခ်င္းခ်င္းေတြ႕ဆံုေဆြးေႏြး လိုက္လွ်င္ ၿပီးမည့္ကိစၥကို အက်ယ္က်ယ္ျဖစ္ခဲ့ရသည္မွာ ၀မ္းနည္းစရာ ေကာင္းလွသည္။

စာေရးသူမွာ ဥပေဒပညာႏွင့္ နီးစပ္သူမဟုတ္ေလရာ ဥပေဒကိစၥ ဆိုလွ်င္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သေဘာထားမေပးခဲ့ပါ။ သို႔ႏွင့္တိုင္ စာေရးသူ ဖတ္ရေသာသတင္းစာသံုးေစာင္ (အစိုးရသတင္းစာတစ္ေစာင္ႏွင့္ ပုဂၢလိက သတင္းစာႏွစ္ေစာင္) လံုးတြင္ လံုး၀ေဖာ္ျပမထားေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ မွာ ဥပေဒႏွင့္ဆက္စပ္ေန၍ ေမးစရာအခ်ဳိ႕ရွိေနသည္။ ေျမာက္ဦးအမတ္ ဦးဦးလွေစာ၏ ေထာက္ျပခ်က္ႏွင့္ ပတ္သက္ပါသည္။ ဦးဦးလွေစာက
'ႏိုင္ငံေတာ္၏ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္ဆိုင္ရာဥပေဒ' ပါ။ အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္၏ 'တာ၀န္၊ လုပ္ပိုင္ခြင့္ႏွင့္ ရပိုင္ခြင့္မ်ား' တြင္ 'ေကာ္မရွင္' ဖြဲ႕စည္းခြင့္မပါ၍ Legitimacy မျဖစ္ဟု ေထာက္ျပထားသည္။ ဤကိစၥကို NLD အမတ္ ဦးၿပံဳးခ်ဳိ (ခ) ဦးေဌး၀င္းေအာင္က အဆိုပါဥပေဒ၊ အခန္း ၆၊ ပုဒ္မ ၅၊ ပုဒ္မခြဲ (ဂ) အရ ျပန္ရွင္းေသာ္လည္း ေျပလည္မသြားဟုထင္သည္။ အဆိုပါ  ပုဒ္မခြဲ (ဂ) တြင္ 'အတိုင္ပင္ခံပုဂၢိဳလ္သည္ ဤဥပေဒပါ ရည္ရြယ္ခ်က္မ်ား ေအာင္ျမင္ေစရန္အတြက္ အစိုးရအဖြဲ႕၊ ဌာနဆိုင္ရာမ်ား၊ အဖြဲ႕အစည္းမ်ား၊ အသင္းအဖြဲ႕မ်ား၊ လူပုဂၢိဳလ္မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ႏိုင္သည္'' ဟူ၍သာပါရာ ေကာ္မရွင္ဖြဲ႕ခြင့္ရွိသည္ဟု မေတြ႕ရပါေခ်။ NLD ပါတီမွ ဦးထြန္းထြန္းဟိန္ကလည္း အဆိုပါေထာက္ကြက္ကို ဆိုခဲ့ပါအတိုင္းျဖင့္ပင္ ေျဖရွင္းသြားပါသည္။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း၀န္ခံရလွ်င္ စာေရးသူအေနႏွင့္ ဘ၀င္မက်လွပါ။

ထို႔ထက္ပို၍အေရးႀကီးသည့္ ျပႆနာရွိႏိုင္ပါေသးသည္။ ယခု  ျပည္ေထာင္စုအဆင့္ (ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္တြင္) မူ ANP ၏ အေရးႀကီး အဆို ႐ံႈးသြားခဲ့ပါၿပီ။ ရခိုင္ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္တြင္လည္း အလားတူ အဆိုမ်ဳိးတင္လိမ့္မည္ဟု မွန္းဆရသည္။ အကယ္၍မ်ား တင္ျဖစ္လွ်င္ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္တြင္ ဗၿဏ က အမ်ားစုျဖစ္၍ အႏိုင္ရဖို႔မ်ားပါလိမ့္ မည္။ ဤသို႔ျဖစ္လာခဲ့လွ်င္ ဘယ္လိုဆံုးျဖတ္ၾကမည္နည္း။ ျပည္ေထာင္စု အဆင့္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို အတည္ျပဳလွ်င္ ျပည္နယ္ကို ကိုယ္စားျပဳေသာ ျပည္နယ္လႊတ္ေတာ္၏ဆႏၵကို ပစ္ပယ္ရာေရာက္ပါလိမ့္မည္။ ဤအတုိင္း ဆိုလွ်င္ 'ဖက္ဒရယ္ ဟုတ္ - မဟုတ္' ေမးခြန္းထုတ္စရာျဖစ္ပါလိမ့္မည္။

အလားတူျပႆနာမ်ားႏွင့္ ကစ္ဆင္းဂ်ားစကား

ေျပာၾကစတမ္းဆိုလွ်င္ ျမန္မာႏိုင္ငံ ကံမေကာင္းခဲ့ပါ။ အမွန္စင္စစ္ ရခိုင္ျပည္နယ္ရွိ ဘူးသီးေတာင္၊ေမာင္းေတာ လို ‘ထိစပ္နယ္ေျမမ်ား’(Border Lands)မွာ ကမာၻေပၚတြင္မနည္းမေနာ ရွိသည္သာျဖစ္ပါသည္။‘ထိစပ္နယ္ေျမ’ ဆိုသည္မွာ သာမန္နယ္စပ္ေဒသ(Fromtier)ႏွင့္မတူပါ။အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံႏွစ္ခု၏ ဆက္စပ္နယ္ေျမျဖစ္သည့္တိုင္ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာပိုင္ဆိုင္မႈ အႀကိမ္ႀကိမ္ အေျပာင္းအလဲရွိသည့္ေဒသမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ေထြျပားေသာ ယဥ္ေက်း မႈမ်ိဳးစုံရွိေနတတ္သလို သစၥာခံမႈအမ်ိဳးမ်ိဳးလည္း ရွိေနတတ္ရာ မတည္ၿငိမ္မႈ၏ ေရခံေျမခံမ်ားအျပည့္ရွိေနတတ္ သည္။ ျပင္သစ္ႏွင့္ဂ်ာမနီၾကားမွ အဲလ္ဆက္ႏွင့္ေလာ္ရိန္း၊ အိႏၵိယႏွင့္ပါကစၥတန္ၾကားမွ ကတ္ရွမီးယား၊ဆားဗီး ယားႏွင့္ အယ္လ္ေဘးနီးယားၾကားမွ ကိုဆိုဗို၊ မကၠဆီကိုႏွင့္ အေမရိကန္နယ္စပ္ေဒသတို႔မွာ ထင္ရွားေသာထိစပ္ နယ္ေျမမ်ားျဖစ္သည္။

အေမရိကအပါအ၀င္ႏိုင္ငံအမ်ားစုအေနႏွင့္မိမိတို႔သက္ဆိုင္ရာ ထိစပ္နယ္ေျမမ်ားကိုမိမိတို႔အခ်ဳပ္အျခာအာဏာ ေဘာင္ထဲမွပင္ အဆင္သင့္သလို ေျဖရွင္းခဲ့ၾကရာ မည္သည့္ႏိုင္ငံတကာ မိသားစုကမွ ၾကား၀င္စြက္ဖက္၊ ဖိအား ေပးသည္မ်ိဳး မရွိခဲ့ပါ။ အမွန္စင္စစ္ ဘူးသီးေတာင္၊ေမာင္းေတာကိစၥမွာ အခ်ဳပ္အျခာအာဏာႏွင့္ ဆက္စပ္ေန ေသာ နယ္ေျမ ျပႆနာျဖစ္ရာ လူမ်ိဳးေရးမဟုတ္သလို ဘာသာေရးလဲလုံး၀မဟုတ္ပါေခ်။ သို႔ျဖစ္လင့္ကစားလူ မ်ိဳးခြဲျခားမႈလိုလို၊ ဘာသာေရးခြဲျခားမႈလိုလို ျဖစ္ေအာင္ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ က်ံဳးသြင္းယူၾကသည္မ်ား အမွန္ပင္ရွိ ေနပါသည္။ ရႈတ္ေထြး၊ေပြလီ၊ေထြျပား၊ေကာက္က်စ္လွေသာ ကမာၻ႔ႏိုင္ငံေရး၀ဲဂယက္တြင္ ႏွစ္ေပါင္းေျမာက္ျမား စြာ ႏိုင္ငံေရးသားေၾကာ ျဖတ္ခံရမႈ၏ အက်ိဳးဆက္ေၾကာင့္ ရုိးသားထုံအ သလိုျဖစ္ခဲ့ရေသာ မိမိတို႔ဘက္မွ မပါး နပ္ မႈမ်ားလည္း ပါသေလာက္ ပါပါသည္။

ယခုစာစုကို မ်က္ေမွာက္ေခတ္၏ အထင္ရွားဆုံး ‘သရုပ္မွန္္၀ါဒီ’(Realist)တစ္ဦးျဖစ္သူ ဟင္နရီကစ္ဆင္းဂ်ား၏ စကားတစ္ခြန္းႏွင့္ နိဂုံးခ်ဳပ္ပါမည္။ “ကမာၻႀကီးမွာ ယေန႔အခ်ိန္အထိ သရုပ္မွန္၀ါဒ နယ္ပယ္ထဲက မထြက္ေသး” ဟုကစ္ဆင္းဂ်ားက ဆိုသည္။ ဤအတြက္ အေထာက္အထားသုံးရပ္ကို ယခုလိုတင္ျပသည္။
၁။ ကမာၻေပၚတြင္ ‘အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံမ်ား’(Nation State) ‘အမ်ိဳးသားမ်ားႏိုင္ငံမ်ား’(State Nations)ရွိေနဆဲ ျဖစ္ရာ ‘အမ်ိဳးသား အက်ိဳးစီးပြား’ကို မည္သည့္ႏိုင္ငံမွ မပစ္ပယ္။
၂။ ကုလသမဂၢအပါအ၀င္ ႏိုင္ငံတကာအဖြဲ႔အစည္းမ်ားမရွိမဟုတ္၊ ရွိပါ၏။သို႔တေစ ကုလသမဂၢကိုယ္တိုင္ သည္ပင္ ‘ကမာၻလုံးအတိုင္းအတာ လုပ္ပိုင္ခြင့္’ (Gl0bal Power)မရွိ။ ‘စကားေျပာဆိုင္’ သက္သက္မွ်သာျဖစ္ သည္။ (အထူးသျဖင့္-ႏိုင္ငံငယ္ေလးမ်ား)အတြက္ အားမကိုးေလာက္။
၃။ မည္သည့္ႏိုင္ငံမဆို ဒီမိုကရက္တစ္တန္ဖိုးႏွင့္ အမ်ိဳးသားအက်ိဳးစီးပြားအၿပိဳင္ျဖစ္လာလွ်င္ အက်ိဳးစီးပြား ဘက္မွ ရပ္ခံၾကသည္သာမ်ားသည္။
သို႔အတြက္ “ကမာၻႀကီးမွာ Realism ေဘာင္ထဲမွ ယေန႔ထက္တိုင္ မထြက္ႏိုင္ေသး”ဟု ဆိုပါေၾကာင္း…..။

ေက်ာ္၀င္း

credit##myanmar breaking news